Scripted reality

Wilt u mij boos krijgen? Negeer me dan.

Praat op een feestje vooral over uzelf en vraag niet één keer: hoe gaat het met jou? En doet u dat per ongeluk toch, beschouw mijn opmerking over Italië dan als een uitgelezen kans om úw verhaal over úw laatste trip naar Italië te spuien.

Zucht.

Ach, ik verwijt u niets. Zullen we het op sociaal onhandig houden?

Want veel erger vind ik – wat ik maar noem – institutioneel negeren. Dáár word ik pas boos om. Organisaties die mij als een nummer beschouwen, bijvoorbeeld.

Je belt je verzekeraar en de eerste mens die je aan de lijn krijgt, vraagt: ‘Mag ik uw klantnummer?’
‘Goedemorgen!’, zeg ik dan, en zwijg.
Meestal volgt een bedremmeld ‘O ja, goedemorgen natuurlijk.’

Of, nog erger, organisaties die vol begrip met mij lijken te communiceren, maar mij in feite aan het lijntje houden.

De dame of heer aan de andere kant van de lijn heeft dan meestal een script voor zich waarvan Onder Geen Beding mag worden afgeweken.
‘Ik noteer uw klacht. Fijne dag nog!’
‘Ho, wacht. Dat is fijn. Maar lost u dit ook op?’
‘Eh… daar ga ik niet over.’

Diepe zucht.

Communicatie? Geluid voortbrengen.

Was dat de hoogste tree op de schaal van erg?

Helaas. Lees even mee.

‘Dag groenteboer.’
‘Dag mevrouw.’
‘Kunt u mij vertellen hoe lang ik aardappelen moet koken?’
‘U moet ze schillen en in stukjes snijden.’
‘Ja dank u, dat weet ik. Maar ik wil weten hoe lang ik ze moet koken.’
‘Het is belangrijk om ze eerst te schillen en in stukjes te snijden.’
‘Ja, dat is me bekend. Maar ik wil weten hoe lang ik ze moet koken.’
‘Die vraag is niet relevant als u de aardappelen niet eerst schilt en in stukjes snijdt.’
‘Dat gá ik ook doen, groenteboer. Maar daarna wil ik ze koken. Dus nogmaals de vraag: hoe lang is daarvoor nodig?’

Heel, heel, heel diepe zucht.

Ook dit lijkt op een gesprek. Afgewogen dialoog, geen moeilijke woorden, heel begrijpelijk allemaal.

Eh… nee natuurlijk. Deze groenteboer wil zijn onkunde verbloemen met een spontaan verzonnen script. Een script, nota bene, dat zijn klant het gevoel moet geven hém niet te begrijpen.

En dat is wél het toppunt van erg.

PS: Ik kom niet meer bij de ‘groenteboer’.