Archives

‘Ik ben fijn’, hoorde ik mezelf zeggen. En dat klopt (klein maar fijn, om precies te zijn). Maar het is niet wat ik bedoelde toen mij een tweede glas wijn werd aangeboden.

Ik vind reclame meestal geen reclame. Ja, die is diep hè?

Mijn favoriete vraag is ‘Waarom?’ Ik heb er al heel wat ballonnen mee doorgeprikt. Ego’s ook, trouwens.

Ik zie ze wel hoor, die ogen die ten hemel worden geslagen. ‘Daar heb je haar weer.’ Klopt, daar ben ik weer: de kommaneuker. Aangenaam.

Wilt u mij boos krijgen? Negeer me dan.

Ik was jong en ambitieus en had genoeg moois geschreven om te weten: hier ben ik thuis. Ik voelde me, kortom, een hele vent op de redactie van de grote krant. Ik had maar één probleem: ik was een meisje.

Jij schrijft zo soepel, hoor ik vaak. En dan: hoe doe je dat toch? Mijn antwoord is simpel: ik haal adem.

Het mooiste dat je als tijdschrift kunt worden is iemands lijfblad. De lezer voelt zich met je blad verbonden, herkent zich erin, laat zich erdoor meeslepen. Maar de liefde kan niet van één kant komen.

Kijk, ik ben geen 17 meer. Maar om me nou oud te noemen? Heus, ik probeer nog leuk mee te doen.

‘Me’ is het irritantste woord van 2015. Tenminste, wanneer het wordt gebruikt als bezittelijk voornaamwoord, dus in plaats van ‘mijn’. Mijn nummer 1 op de lijst van irritant is ‘collegaatje’.