‘Ik ben fijn’, hoorde ik mezelf zeggen. En dat klopt (klein maar fijn, om precies te zijn). Maar het is niet wat ik bedoelde toen mij een tweede glas wijn werd aangeboden.

Shit. Daar ging ik de fout in. Ik – degene die altijd loopt te foeteren op mensen die hun Nederlands doorspekken met anglicismen. Ik – die de uit Engelstalige media overgeschreven artikelen van correspondenten er zó uitpik in de Nederlandse krant.

En dat ik een anglofiel ben, is natuurlijk geen excuus. Ik was fout.

De combi Nederlands-Engels: ik vind het best een dingetje. Kijk, ik snap dat taal leeft. Maar dat het Groene Boekje het prima vindt dat je de bootcamp deze week overslaat vanwege de babyshower van die vriendin die zo’n beauty van een kind op de wereld zette? En dat het Groene Boekje snapt dat je medio oktober geneigd kunt zijn een bodywarmer aan te trekken, ook al is dat niet de eyecatcher waarvan je hubby zo happy wordt?

Het moet niet crazyer worden.

In de journalistiek heb ik geleerd om vreemde woorden die niet tot het officiële Nederlands zijn doorgedrongen cursief te zetten. Laatst redigeerde ik het jongste boek van een Nederlandse trendwatcher. Toen het cursief de pagina’s wel erg begon te domineren, haalde ik het Groene Boekje er maar eens bij. Ik was flabbergasted. No way! Sales: is Nederlands. Retail: is Nederlands. Marketen, leisure, empowerment: allemaal Nederlands.

En toen was ik pas op pagina 3 van het manuscript.

Weird hoor. Maar hé, zolang ik on the job ben – in dit geval als eindredacteur – ben ik des trendwatchers partner in crime. Trouwens, leenwoorden zijn iets anders dan anglicismen, nietwaar?

Echte anglicismen: ik vind ze not done. Het lijkt wel alsof we steeds meer constructies uit het Engels overnemen, met allerlei kromtaal als gevolg. Bijvoorbeeld:

• vrouwen over 40 zijn bang voor haarverlies
• plaats het gerecht voor 15 minuten in de oven
• we gaan deze vrijdag naar Amsterdam
• de auto weegt 1.000 kilo
• zij maakte de belofte om vaker te sporten
• in andere woorden: dat is fout
• sociale media heeft veel invloed
• ik vind dat tv programma super leuk
• het bewijs van de pudding is in het eten (yep, toch nog 231 hits op Google)

OMG!

Kijk, als rechtgeaarde anglofiel vind ik dat we best enige vrolijkheden van de Engelsen mogen overnemen. Links rijden. Het ritueel van scones met jam en clotted cream. Wat humor, wat beleefdheid. Fish-and-chips (met azijn graag). Historisch besef. Weten hoe je een rij vormt bij de bushalte. Maar hun taal? Die mogen ze houden. Aan het eind van de dag is dat niet mijn kopje thee.